مدافع امامت

 [کشف الغمة]: أَمَّا کُنْیَتُهُ علیه السلام فَالْمَشْهُورُ أَبُو الْحَسَنِ وَ یُقَالُ أَبُو مُحَمَّدٍ وَ قِیلَ أَبُو بَکْرٍ وَ أَمَّا لَقَبُهُ فَکَانَ لَهُ أَلْقَابٌ کَثِیرَةٌ کُلُّهَا تُطْلَقُ عَلَیْهِ أَشْهَرُهَا- زَیْنُ الْعَابِدِینَ وَ سَیِّدُ الْعَابِدِینَ وَ الزَّکِیُّ وَ الْأَمِینُ وَ ذُو الثَّفِنَاتِ- وَ قِیلَ کَانَ سَبَبَ لَقَبِهِ بِزَیْنِ الْعَابِدِینَ أَنَّهُ کَانَ لَیْلَةً فِی مِحْرَابِهِ قَائِماً فِی تَهَجُّدِهِ فَتَمَثَّلَ لَهُ الشَّیْطَانُ فِی صُورَةِ ثُعْبَانٍ لِیَشْغَلَهُ عَنْ عِبَادَتِهِ فَلَمْ یَلْتَفِتْ إِلَیْهِ فَجَاءَ إِلَی إِبْهَامِ رِجْلِهِ فَالْتَقَمَهَا فَلَمْ یَلْتَفِتْ إِلَیْهِ فَآلَمَهُ فَلَمْ یَقْطَعْ صَلَاتَهُ فَلَمَّا فَرَغَ مِنْهَا وَ قَدْ کَشَفَ اللَّهُ لَهُ فَعَلِمَ أَنَّهُ شَیْطَانٌ فَسَبَّهُ وَ لَطَمَهُ وَ قَالَ اخْسَأْ یَا مَلْعُونُ فَذَهَبَ وَ قَامَ إِلَی إِتْمَامِ وِرْدِهِ فَسَمِعَ صَوْتاً وَ لَا یَرَی قَائِلَهُ وَ هُوَ یَقُولُ أَنْتَ زَیْنُ الْعَابِدِینَ ثَلَاثاً فَظَهَرَتْ هَذِهِ الْکَلِمَةُ وَ اشْتَهَرَتْ لَقَباً لَهُ علیه السلام [۱]

وَ قَالَ الْحَافِظُ عَبْدُ الْعَزِیزِ یُکَنَّی أَبَا مُحَمَّدٍ وَ قَالَ أَبُو نُعَیْمٍ وَ قِیلَ عَلِیٌّ یُکَنَّی أَبَا الْحَسَنِ کَنَّاهُ مُحَمَّدُ بْنُ إِسْحَاقَ بْنِ الْحَارِثِ. وَ فِی کِتَابِ مَوَالِیدِ أَهْلِ الْبَیْتِ، لِابْنِ الْخَشَّابِ: کُنْیَتُهُ أَبُو مُحَمَّدٍ وَ أَبُو الْحَسَنِ وَ أَبُو بَکْرٍ وَ لَقَبُهُ الزَّکِیُّ وَ زَیْنُ الْعَابِدِینَ وَ ذُو الثَّفِنَاتِ وَ الْأَمِینُ.

[ترجمه]کشف الغمه: کنیه مشهورش ابو الحسن و گاهی ابو محمد و بعضی ابو بکر نیز گفته اند. اما لقبهای زیادی به ایشان اطلاق می‌شد؛ از همه مشهورتر، زین العابدین، سید العابدین، زکی، امین و ذو الثفنات بود. گفته اند: علت ملقب شدنش به زین العابدین این بود که شبی در محراب عبادت، شیطان به صورت اژدهایی متمثل شد تا او را از نیایش باز دارد، ولی آن جناب به او توجهی نداشت. پس خود را به انگشت پایش نزدیک کرد و آن را در دهان گرفت، حضرت توجه نکرد. آن را گاز گرفت تا به درد آمد، ولی حضرت نمازش را قطع نکرد. پس از پایان نماز، خداوند پرده از کار او برداشت و امام علیه السلام فهمید شیطان است؛ پس او را دشنام داده با دست بر چهره اش نواخت و فرمود: دور شو ملعون! شیطان رفت. امام علیه السلام عبادت خویش را ادامه داد، در این هنگام صدایی شنید، در حالی که صاحب صدا دیده نمی شد! و سه مرتبه گفت: تو زین العابدینی. پس این کلمه آشکار شد و این لقب برای آن جناب مشهور شد. -. کشف الغمة

حافظ عبدالعزیز گفته: کنیه اش ابومحمد بود. ابو نعیم می‌گوید: و گفته شده: علی بود و ابوالحسن کنیه اش بود و محمد بن اسحاق بن حارث او را کنیه داد. و در کتاب موالید اهل البیت نوشته ابن خشاب آمده: کنیه ایشان ابومحمد و ابوالحسن و ابوبکر بود و لقب ایشان زکیّ و زین العابدین و ذوالثفنات و امین بود.

📚 [۱]: ۱. کشف الغمّة للاربلی ج ۲ ص ۲۶۰ و فیه (فسمع صوت لا یری قائله).