مدافع امامت

(بسم الله الرحمن الرحیم)

آیا امام مهدی دین جدید می‌آورد و احکام فعلی عوض می‌شود یا خیر؟

آنچه مسلم است قرآن آخرین کتاب خدا و دین اسلام پایان‌بخش همه ادیان آسمانی است. حضرت محمد صلی‌الله‌علیه‌وآله نبی مکرم اسلام، خاتم فرستادگان خداوند است. رحلت پیامبر اسلام، ختم سلسله نبوت و سرآغاز سلسله امامت است.

امامان در زمان حضور خود مبین و مفسر دین اسلام و احکام اسلامی بودند. واضح است در زمان خلفا و حکام جور بسیاری از مسایل و احکام اسلامی به دست فراموشی سپرده شد و همچنین برخی مسایل تغییر کرد. ائمه در چنین شرایطی ـ بر اساس مصالحی ـ یا تقیه کرده و سکوت نمودند و یا موفق به احیای تمام احکام در متن جامعه نشدند. این شرایط ادامه داشت تا زمان آغاز غیبت کبرا که مردم از فیض حضور امام معصوم محروم شدند؛ ازاین‌رو بسیاری از مسایل اسلامی مبهم ماند. هرکس به طریقی با برداشت از آیات و روایات موجود به استنباط احکام فقهی پرداخت که باعث تعدد آرا و گوناگونی تفاسیر آیات و روایات گردید.

با توجه به مقدمه یاد شده، منظور از «سنت جدید» در روایات همین است که امام عصر تحریفات و نظرهای باطل را کنار خواهد گذاشت و به تبیین صحیح آیات و احکام خواهد پرداخت، نه اینکه آورنده دین جدیدی غیر از اسلام باشد.

عبدالله‌بن‌عطا می‌گوید، خدمت امام صادق علیه‌السلام عرض کردم: سیره و رفتار مهدی علیه‌السلام چیست؟ فرمود: «همان کاری را که رسول خدا انجام داد، او نیز انجام می‌دهد؛ بدعت‌های موجود را خراب می‌کند، چنان‌چه رسول خدا اساس جاهلیت را منهدم نمود، آنگاه اسلام را از نو بنا می‌کند».[۱]

و همو فرمود: «وقتی قائم قیام کرد به سیره رسول خدا رفتار و آثار رسول خدا را تفسیر و بیان می‌کند».[۲]

در نتیجه امام مهدی علیه‌السلام به هنگام ظهور بدعت‌ها را ابطال می‌کند و احکام اصلی اسلام را ظاهر و حدود الهی را بدون سهل‌انگاری اجرا می‌نماید. پرواضح است برای مردم که از اصل اسلام فاصله گرفته‌اند، این احکام تازگی دارد، اگرچه این دین و آیین، جدید نیست، بلکه همان دین اصیل ـ و از یادرفته ـ اسلام و همان اسلام ناب محمدی است.

معرفی منابع برای مطاله بیشتر

• تاریخ مابعدالظهور، سید محمدصدر؛

• فصل‌نامه انتظار، شماره 2؛

• کمال هستی در عصر طلایی، علم‌الهدی؛

• فی الظهور الامام المهدی، عبدالحمید مهاجر؛

• چشم انداز، دریچه‌هایی به جهان روشن روزگار ظهور،اصغر صادقی.

<sup>پی‌نوشت‌ها
1. بحارالانوار، علامه مجلسی، ج52، ص352.
2. همان، ص347.</sup>